Rozdział 2

Rozdział 2
Kici,kici

Czuję jak jego ręka głaszcze mnie po plecach i przytula. Odwracam się . Widzę go. W moim brzuchu motyle budzą się do życia. Przybliża swoją twarz do mojej . Wtula głowę w moje włosy. Kocham cię Nina-szepcze. Ogarnia mnie poczucie szczęście i miłość do niego . Biorę jego twarz w dłonie  i już mam go pocałować gdy  nagle cały sen się rozpada.

 Podnoszę się cała zdyszana . Wiem , że śniło mi się coś o Olivierze lecz nie mam pojęcia co.Kołdra leży na podłodze , szklanka  która stała na szafce nocnej jest zbita, okno otwarte chodziarz dopiero co je zamykałam. O co tutaj chodzi? Czy ja lunatykowałam? Owszem zdarzało mi się  to kilka razy , lecz teraz czuje że nie o to chodzi. To jak nie   ja to kto to zrobił? Siadam na łóżku i wsadzam głowę między nogi. Czuje jak wszystko wymyka mi się spod kontroli. Siedzę tak przez dobre 15 minut .   W końcu postanawiam spojrzeć na zegarek . Jest  7:40. O nie  zostało mi tylko 20 min . Wstaje szybko , ubieram byle co  , biorę torbę i zlatuje na dół.  Wybiegam z domu i zamykam drzwi. Odwracam się i wpadam prosto na Jeva.

-Siema pięknaaaa- widać że się upił  .Twarz ma czerwoną i nie potrafi   poprawnie sformułować nawet jednego wyrazu. Obejmuje mnie . Czuje odór alkoholu i papierosów.

-Puść mnie idioto śpieszę się – warczę.

-Cóż ty taka oschła się zrobiła? Chodx pobawimy się.  Przecież wiesz że z Majką to był tylko jednorazowy wypad.-mówiąc to próbuje zdjąć zemnie bluzkę. Tego już za wiele. Czuje jak  narasta  we mnie złość. Wyrywam się z jego objęć i wykręcam mu rękę do tyłu , jednocześnie powalając go na ziemię.Wpada mi do głowy myśl , że przecież ja nigdy nie  umiałam walczyć . Ska się to u mnie wzięło? Lecz zamiast rozmyślać dalej  to wpadam do samochodu i szybko go odpalam i z piskiem opon odjeżdżam.Czuję jak łzy spływają mi po policzkach. Nie mógł zostawić mnie w spokoju. Musiał mnie dobić. Kiedyś był kochany i nigdy by mi czegoś takiego nie zrobił. Potem zaczął pić i brać narkotyki. I wtedy kompletnie zwariował. Już nigdy nie był i nie będzie taki sam jak kiedyś.Czuję , ze nie mogę dalej prowadzić , bo prawie nie widzę  drogi przez łzy. Staje na poboczu i wysiadam z auta. Od razu upadam na ziemię. Czuję jakbym moje rozstanie z Jevem przeżywała jeszcze raz.Patrze się  na drogę i widze jak przejeżdża  Oliver. Już mam nadzieje , ze mnie niezauważył lecz on zawraca i podjeżdża do mnie. Nie wiem dlaczego , ale płacze jeszcze bardziej. On wysiada z samochodu i podbiega do mnie.

-Nina co się stało?-patrzę sie na niego jak kompletna idiotka  i dopiero  po chwilisę odzywam.

-Nic- jeszcze więcej łez- proszę cię jedź i zostaw mnie tu.

-Nie przywykłem a do tego , że zostawiam kogoś płaczącego i bardzo samotnego. Zostaję.-mówiąc to siada koło mnie.-Zresztą już tak nie warto iść na lekcje.

-Zdążysz jeszcze. Idź chce zostać sama.Dam sobie radę .Na serio  nie chcę żebyś widział jak się załamuje . Jedź.-mówiąc to popycham go w stronę auta.

-Nie.

Czuję jak coś we mnie pęka. Wiem , ze on chce mi tylko pomóc , ale nie myślę o tym.

-Mówiłam ci zostaw mnie w spokoju!! Nie jestem mało dziewczynką w tarapatach. Idź  stąd!- mówiąc to wstaje i uciekam w głąb lasu. Wiem , że Oliver mnie woła , lecz dalej biegnę. Nie wiem ile  już biegnę. Wiem tylko , że chcę od tego wszystkiego uciec .Gałęzie drapią mnie, kamienie ranią. Nagle upadam i zwijam się w kłębek.Płaczę i płaczę .  Słyszę , że ktoś idzie w moją stronę. Jednak ja nadal leżę.Ten ktoś mnie podnosi. Otwieram oczy i patrze wprost  w czarne oczy. Ten ktoś  nie ma takich jak ja oczu. Jego oczy są puste. Są okropne. Zaczynam się wyrywać  . Kopie i drapie. Czuje jak mój but uderza w  głowę mego oprawcy . Ten ktoś mnie puszcza. Biorę do ręki gałęzie , chodziarz nawet nie wiem po co  i uciekam.Czuje jak coś ciągnie mnie za koszule. Odwracam się i wbijam gałąź głęboko w jego klatkę piersiową. Nie wiem dlaczego to zrobiłam , lecz tak podpowiada mi instynkt. Nie patrząc się za siebie znowu uciekam . Słyszę jak  jakiś męski głos śpiewa:

-Kici, kici  mały kotku .  Już nie wrócisz do domku.

Przyspieszam i wpadam prosto na śpiewającego mężczyznę. Zaciska on rękę na moim gardle i mnie dusi. Widzę  jak wyrastają mu kły. Kły? Chwila , chwila kły? O nie to wampir. Chce krzyczeć lecz z mojego gardła wydobywa się słaby pisk. Ten  wampir śmieje się i mówi:

-Teraz już nie jesteś taka waleczna co? To za mojego przyjaciela którego przebiłaś gałęzią .Teraz tego pożałujesz.

Mówiąc to przechyla moją głowę i zatapia kły w mojej szyi.  Czuję ogromny ból , jednak nie krzyczę. Zamykam tylko oczy aż w końcu pochłania mnie ciemność.